Beşiktaşlı ünlü yönetmenden sert tepki: Bu salaklığa…

AJANSSPOR-HABER

Harika Lig’in 35. haftasında Ankaragücü ile karşılaşan Beşiktaş’ın 2-0 öne geçtiği maçta 2-2 berabere kalarak puan kaybı yapması siyah beyazlı taraftarları üzdü. Müsabakanın akabinde teknik yönetici Sergen Yalçın dahi grubunu eleştirirken, Kartal’a bir isyan da Zeki Demirkubuz’dan geldi.

https://twitter.com/ZekiDemirkubuz/status/1383127407775916036

“Kader” başta olmak üzere sinemalarında sık sık Beşiktaş göndermeleri bulunan siyah beyazlı kadronun taraftarı direktör, Twitter hesabından “Beşiktaş bu tembellik, şımarıklık, aymazlık ve salaklığa bir tahlil bulmazsa şampiyon olamaz” iletisini paylaştı.

Ünlü direktörün sert tabirler barındıran bu yaklaşımı toplumsal medyada çok konuşuldu. Beşiktaş’a olan tutkusunu gizlemeyen Zeki Demirkubuz, daha evvel Radikal’de ‘Che ya da Feyyaz…’ başlıklı bir yazı yazmıştı. Demirkubuz büyük ilgi nazaran yazısında şunları lisana getirmişti…

Yıllar önceydi. Bir akşam uzun vakittir görmediğim annemleri ziyarete gittim. Gece, o vakit 12 yaşlarında filan olan kardeşimin odasını paylaştık. Yerimi yadırgadığım için sabah ezanında uyanmışım. Evdekileri uyandırmamak için kalkamadım olağan ve yatağımda, sessizlik içinde beklemeye başladım… Külfetten yıllar evvel benim, artık kardeşimin olan odamızı incelemeye, burada geçmiş yıllarımı, gençliğimi, anılarımı düşünmeye başladım. Benden sonra pek bir şey değişmemişti. Köşede eski bir büfe, üstünde yattığımız karşılıklı iki çekyat, yerde çocukluğumdan beri kullandığımız Isparta halısı ve boyaları dökülmüş duvarda bir benim, bir de Che’nin gençlik fotoğrafları… Tek değişiklik, ikisinin ortasına ihtimamla asılmış büyükçe bir posterden yarısı ayakta, yarısı oturarak bana bakan, üstlerinde siyah beyaz çubuklu formalarıyla Beşiktaşlı futbolculardı… Ben de Beşiktaşlı sayılırdım lakin o vakitler futbolla da, futbolcularla da pek aram yoktu. İçlerinden bir tek ortada bir üniversitede gördüğüm Metin Tekin’i tanıdım. Tam posteri incelemeye başlamış, futbolculara, formalarına filan dalmıştım ki bir anda içim ürpererek tam karşımda yatan kardeşimi fark ettim. Bana yanlışsız yan yatmış ve gözleri açıktı. Ne bir kıpırtı, ne de bir hayat belirtisi olmadan öylece bana, aslında beni de aşıp ötelere bakıyordu. Nasıl korktuğumu anlatamam… Uzun müddet hareket edemeden, bir tek söz söyleyemeden, aklıma gelen binbir berbat fikirle bekledim. Ve sonunda kendimi toparlayıp yavaşça “Cemil” diyebildim. Cemil bir meyyitin canlanışı üzere yavaşca kıpırdadı ve daldığı yerden sıyrılıp sessizlikte fısıldadı.
“Efendim abi”. Rahatladım. “Napıyorsun sen, uyumuyor musun…?” “Yok abi”.
“Oğlum n’oldu, korkutma beni, sabahın bu vaktinde ne düşünüyorsun?” Cemil biraz bekledi ve seslendi. “Abi, Feyyaz na’pıyodur artık?..”

Che kıskanırdı
Güzel’in ne kadar kendine dönük, ne kadar saf bir çocuk olduğunu biliyordum, lakin duyduğuma tekrar de inanamadım. Uzun mühlet karşılık veremeden öylece yüzüne baktım. Sonra başımı kaldırıp duvardaki postere… Evvel bu Feyyaz’ın, bu siyah beyaz çubuklu formalının içlerinde hangisi olduğunu bulmaya, sonrada bir futbolcu kesiminin beni, tahminen Che’yi bile kıskandıracak biçimde bir çocuğun kalbine, düşlerine, hayallerine böylesine nasıl girebildiğini anlamaya çalıştım… Ancak bunu anlamak zordu. Hele benim üzere kendini beğenmiş bir solcunun anlaması daha da zordu. Çünki bunu anlamak için maç sabahları erkenden ve kalbin ağrıyarak uyanmak gerekiyordu. Badire içinde, hudutla maç saatini beklemek, çubuklu olmasa bile siyah ya da beyaz bir forma giyip kar demeden, çamur demeden yollara düşmek gerekiyordu. Bunu anlamak için Dolmabahçe’ye yakınlaşıp tezahüratları duyduğunda panik olmak, geç kaldım tasası ile adımları sıklaştırmak gerekiyordu. Bunu anlamak için yağmurda bilet kuyruğu beklemek, en acısı yemeden içmeden bütün hafta biriktirdiğin harçlıklarınla açıktan da olsa bir bilet alıp İnönü’de, mümkünse Kadıköy’de ya da öteki bir yer, mesela İzmir’de, bir FB maçında Beşiktaşlı bir taraftar olmak gerekiyordu…
Neyse. Cemil artık 30’unun üstünde. İşsiz. Onun bu Feyyaz sevgisi yetmezmiş üzere üstüne bir de Sergen Yalçın, Tümer Metin, İlhan Mansız ve Pascal Nouma sevgisi de eklenince kaldıramadı çocuk. Kendisi de çok çekti, bize de çok çektirdi. Beşiktaş’ta oynayabilmek için çok ter döktü, çok çalıştı, stad kapılarında ömrünü yedi. Lakin bu a…na koyduğumun hayatı Fener’e bir gol atma fırsatı vermedi çocuğa. Olsun, hiç kıymetli değil. Yeterli, dürüst ve namuslu bir adam oldu Cemil. Hiç yoldan çıkmadı. Bendeniz ağabeyi, arkadaşları ve ailesi onu seviyor. Lakin bu ortalar sabahları pek erken kalkmıyormuş. Duyduğuma nazaran 4 Mayıs sabahını bekliyormuş…

Madem bu kıssayı anlattım şunu da eklemeden geçemiyeceğim. Biz, Cemil büyüdükten sonra birbirimize birinci defa İnönü’de, kapalıda, bir FB maçında Carew gol attığında uzun uzun sarıldık. Ve ikimiz de neredeyse ağlayacaktık.
Büyük Beşiktaşımızın sevgili futbolcularına…

Ajansspor