Güneş: “Hedefimiz ilk 10’a girmek”

Sportstv’deki Sporsever programında Ahmet Çakır’ın konuğu olan A Ulusal Kadro teknik yöneticisi Şenol Güneş çeşitli hususlarda değişik açıklamalarda bulundu. Güneş, dünya sıralamasında 41.likten 29.luğa yükseldiğimizi hatırlatarak artık amacın birinci 10’a girmek olduğunu söyledi. Güneş, 2020 Avrupa Şampiyonasının akabinde 2222 Dünya Kupası için kolları sıvayacaklarını da söz etti. Güneş’in açıklamaları satırbaşlarıyla şöyle:

Özkan hoca ve Ahmet Suat hocanın üzerimde emekleri büyüktür. Özkan hoca ile kadro arkadaşı da oldum, sonrasında o kulüp başkanlığına kadar çeşitli kademelerde hizmet verdi. Teknik adam olarak usulleri farklıdır. İnsani istikametten de dünyaya bakışları değişiktir. İkisinin de kendilerine nazaran doğruları var. Bunlarla da muvaffakiyete ulaşmış durumdalar. Özkan hoca oyuncunun gelişimi konusunda ısrarlıdır, Ahmet Suat hoca o sırada mümkün olanı yapmayı daha çok önemser. İkisi de disiplinli, çalışkan ve işlerini en iyi biçimde yapma eforu içindeki örnek beşerler. Trabzon’un yükselişine, genel kültürüne katkıları var. Çok kıymetli beşerler, onlar bize istikamet verdiler, yol gösterdiler.

Öğrenmenin yaşı yok. Kendinize duvar örerseniz gelişime karşı çıkmış olursunuz, dert yaşarsınız. Başarılı insanların gerilerinde bir birikim var lakin orada duramazlar. Daha fazlasını yapmak zorundalar. Hepimiz gelişime açık olmak ve buna uymak zorundayız. Dünya değişiyor, gelişiyor. Geçmişte futbola tıbbi yaklaşımlar bile farklıydı. İşin ruhsal boyutu var. Hepsini bilmek ve pahalandırmak zorundasınız. Futbol kültürü içinde evvel bir çalışma alışkanlığı ediniyoruz. Egzersizler filan. Sonrasında daima çalışan bir zihin size değişimi öneriyor, buna uymak zorundasınız… Burak çok aralık aldı. Tahminen hala eksikleri var lakin daima değişiyor, gelişiyor. Hayata bakışı da değişiyor. Lakin biz onu maçlardaki başarısıyla kıymetlendiriyoruz. Gol attıysa herseye iyi atamadığı vakit herşeyi berbat. O denli değil, iyi bir yolda ve gelişimi sürüyor.

Çağlar Söyüncü beklemeyi bildi ve o devri eğitim olarak gördü. Onu çalıştıranlar da bunu ona anlattı. Sonra vazife geldiğinde hazırdı ve bunun faydasını gördü. Öteki türlü de davranabilirdi ve bundan en büyük ziyanı da kendisi görürdü. Oyunculara ‘bundan bişey olmaz’ diye bakmak gerçek değil. Oraya gelmiş adam kesinlikle bişey olur fakat bu pek çok şeye bağlı olabilir. Kendi uğraşının yanısıra teknik adamın yaklaşımı, etraf şartları, arkadaşlarıyla alakalar hepsi aşikâr derecede kıymet taşır. Fakat sonuçta belirleyici olan kendi halidir ve o da en doğrusunu yapmıştır.

Kitap okumanın değerini kesinlikle anlatabilmeliyiz. Öncelikle alışkanlık gerekli. Ben futbola yeni başladığım devirdeki ağır bir sakatlık nedeniyle okumaya başlamıştım. Daima tavana bakarak vakit geçirmenin çok güç olduğu bir ortamdı ve okumak ilaç üzere gelmişti. Gerçi başlangıçta biraz sıkıldım ancak sonrasında giderek bir alışkanlık ve sonuçta neredeyse tutku haline geldi… Futbolumuzun gelişimi konusunda bulunulan ortamın mimari yapısı bile değerli. Biz örneğin, hiç uygun ortamlarda yetişmedik, taşta-toprakta futbol oynadık fakat sonraki yıllarda gördük ki bunun bize kazandırdığı pek çok şey olmuş. Her şeyden evvel zahmetlerle çaba etmeyi öğrenmişiz. Taşların üzerinde oynarken, minicik bir limon kabuğuna bile ayağınızla hükmetmeye çalışıyorsunuz. Kale, konutunuzun kapısı. Hiç olmayacak vuruş halleri filan geliştiriyorsunuz. Bunun üzere bir yığın durumun size neler kazandırdığını yıllar sonra farkediyorsunuz. Bunları yorumlamayı, değerlendirmeyi kitap okuyarak öğreniyorsunuz. Edindiğiniz bilgiler ve donanım sayesinde ‘demek ki bu türlü oluyormuş’ diyorsunuz.

Hayatta karşılaştığımız manileri, evvel onları aşmak sonra da yükselmek için basamak olarak kullanmayı öğrendik. Muhakkak bir noktadan sonra hiçbir zahmet bizi önleyemez hale geldi. Zira nasıl üstesinden gelebileceğimizi biliyorduk. Geçmişte her şeyini bilmeden, kendi doğal gelişimi içinde yapmış, sonra da bunu yorumlamasını öğrenmiştik. Bu da bir birikim manasına geliyor ve çok işinize yarıyor. Bunları yerli yerine oturtabilmek için de okumanın büyük kıymeti var.

Kaleci olurken hiçbir teknik eğitim görmedim. Ancak denize atlama formumuzdan tutun da ağaçlara çıkmaya varıncaya kadar bizim aslında doğal olarak daima yaptığımız şeylerin kaleciliğe faydası olduğunu gördüm. Aslında kalecilik için başta uzunluk olmak üzere çeşitli dezavantajlarım vardı ve zati ilerde oynamayı seviyordum. Günün birinde kaleye geçmek gerekli oldu ve onu da iyi yapabildiğimi gördüm.

Güneşin doğuşunu batışını bile pek anlamlandıramadan izlerdik. Sabahleyin güneşin doğuşunun da akşam batışının da çok hoş olabildiğini görür, bunu keyifle seyrederdik lakin bunun ne olduğunu bilmezdik. Sonrasında bunun ne olduğunu öğrendik. Dünya dönüyor, sabah güneş çıkıyor akşam da batıyordu. Bunun ne işe yaradığını, manasının ne olduğunu yalnızca fizikî olarak değil öteki taraflarıyla de öğrendik. Sosyolojisi, ideolojisi, hayatı oluşturan öteki istikametleri hayatımızı oluşturan etkenlerdi. Bunları spora da uygulamak mümkün ve bunu yapmaya çalışıyoruz.

Hayatımdaki en değerli bedel çalışmaktır. İşi dışında pek hobileri filan olan biri değilim. Çok yalnızca bir hayatım var. Gece hayatı filan bana nazaran değil. İki akşam üstüste arkadaşlarla filan yemek yeme durumu olsa dağılırım ben. İşime odaklanmakta zorlanırım. Münasebetiyle pek bu tıp ortamlarda bulunamıyorum… Gündüz yemek yemişsem akşam az yemeğe çalışırım… Sabah 06.30’da Riva’ya gelir, 1 saat kadar yüzerim.

Ulusal ekip hocasının fazla bir işi olmadığı düşünülür. İsterseniz o biçimde de yapabilirsiniz lakin ben o denli değilim. Kulüp ekibinden daha dolu bir programım var ve geceli-gündüzlü çalışıyorum. Bunu bir fedakarlık olarak filan görmüyorum, ben bu türlü yaşamaktan hoşlanıyorum. Çalışmak benim yaşama biçimim.

Fedakarlıkta bulunan eşimdir, çocuklarımdır. Alışılmış ki çocukların yetişmesi, meskenin işleri ve daha pek çok şeyi üstlenerek benim rahat çalışmamı sağlıyor. Benim durumumdan yakınırsa bunda haklıdır ancak benim de durumum ortada. Ben de üzerimdeki her türlü sorumluluğu en iyi biçimde taşımaya çalışıyorum. Eşimin de çocuklarımın da benden ötürü, yani güya değerli bir makam sahibiymişim üzere övünmeleri filan üzere şeyler yoktur. Bunlar bizim aile kıymetlerimiz içinde yeri olan şeyler değil. Herkes üzere insanlarız biz, öteki türlü düşünmez ve davranmayız.

Avrupa Şampiyonası kuralarının çekilmesinden sonra yorumcuların bizi çabucak kümeden çıkarmalarını iyi tarafından alıyorum. Elbette ki herkes kümeden çıkmamızı istiyor ve buna dönük niyetler açıklanıyor. Alışılmış bunu irdelemeye kalktığınızda durum biraz daha değişik. Örneğin, kümenin en zayıfı olarak görülen Galler bile dünya sıralamasında bizim üstümüzde (22.sırada, biz 29’dayız). İsviçre de güçlü rakip. İtalya belirli zaten… Fakat biz bunları anlattığımızda haliyle herkes anlıyor. Tamam, biz Fransa’yı yendik, bunları niçin yenemeyelim filan deniyor lakin gerçekler de ortada…

Açılış maçının İtalya ile bizim ortamızda olması harika! Aslında biz o maçta sonuç meşakkati içinde olmayacağız ve işin tadını çıkarmaya çalışacağız. Alışılmış dünya vitrinine çıkmış olmanın kıymetini ve pahasını gerektiği üzere değerlendireceğiz. Yenilmemiz ya da berabere kalmamız bişeyi değiştirmez, kazanırsak mükemmel bişey olur. Bütün dünyanın bizi seyredeceğini düşünmek haliyle futbolcularımızı da olumlu tarafta etkileyecek.

Diyelim ki bütün maçlarımızı kaybettik ve kümeden çıkamadık. Olabilir. Bu kadro yalnızca 2020 için kurulmadı, en az 10 gidecek bu grup. Daima ilerleyecek, gelişecek lakin ortada başarısızlıklar da olacak, hezimetler de yaşanacak. Çıkamazsak kıyamet kopmaz. Eksiğimizin ne olduğunu iyi tahlil edip tekrar yola devam ederiz. Bugünkünden daha iyi oyun oynayacağız ve bunun sonucunun iyi olacağına elbette ki inanacağız. Kümeden çıkmayı herkes istiyor, ben çok daha fazlasını istiyorum: Niçin finale kadar gitmeyelim? Emelimiz bu. Bunun için çalışacağız. Lakin herşeyini düşünmek zorundayız.

Bakü’ye gittik kamp yeri bakmak ve öteki işler için. Büyük sevgi gördük. Televizyona çıktık. Bizi bağırlarına bastılar şimdiden. Tekrar gidip hem kampla ilgili detayları planlayacağız hem de bir basın toplantısı yapmayı düşünüyorum orada. Azerbaycan ile bir hazırlık maçı da yapabiliriz. Olağan ki konutumuzda oynayacağımız hissini bize şimdiden yaşatıyorlar. Maçlarda da tam bir dayanak göreceğimizi biliyoruz. Bu açıdan şanslıyız.

Ulusal Grup her maçını kazanmalı. Zira geleceğe hazırlanıyoruz filan üzere durumların burada geçerliliği yok. Elbette ki bu türlü periyotlar olur lakin özünde Ulusal Kadro her maça kazanmak için çıkar. Gayemiz Avrupa’da birinci 10’un içinde yer alabilmek ve şu anda o yoldayız.

İlerleme için kısır çekişmelerden kurtulmalıyız. Düzgün bir işi o yaptı bu yaptı tartışmaları içinde heder etmemeliyiz. Makus yapılmış iş için de daima birbirimizle didişmenin bir manası yok. Onu daha iyi nasıl yapabiliriz, onu düşünmeliyiz. Ortada muvaffakiyet olduğunda bunu paylaşma arbedesine girişip başarısızlıkta da kapışma saçmalığıyla bugüne kadar çok vakit kaybettik. Bundan sonra hepimiz birbirimize sarılmalıyız. Futbolumuz iyiyse bu hepimizin çıkarına. Ekonomimiz için de bu bu türlü siyasetimiz için de.

Bundan sonrası için de en büyük amacım Ulusal Kadronun 2222’de tekrar Dünya Kupasına katılmak. 2002’den sonra bir sefer daha bunu yapabilmek büyük memnunluk olacak. Kesinlikle ki bu türlü bir memnunluğu ülkeme, insanlarıma yaşatmayı çok istiyorum. Ferdî bir hedef ve amaç peşinde değilim, hepimizi memnun edecek işlerin peşindeyim.

Rastgele bir başarıyı ‘Jenerasyon’a bağlamak pek geçerli değil. 1954’ten 2002’ye kadar 48 yıl Dünya Kupasına katılamadık. O müddet içinde hiç mi kuşak gelmemişti? Hem de ne kuşaklar geldi geçti… Demek ki öteki şeyler de gerekiyor. Başarıyı kuşakla açıklayabiliyorsak başarısızlığı da tıpkı halde kıymetlendirmemiz gerekir. Buna da hiç kimse prestij etmez.