Ravil Tagir: “İstiklal Marşı okunurken tüylerim diken diken olmuştu”

AJANSSPOR-HABER

TFF Muhteşem Lig takımlarından Başakşehir forması giyen 17 yaşındaki savunma oyuncusu Ravil Tagir, TamSaha Mecmuası’na açıklamalarda bulundu.

Dört kardeşiz. Bir ablam evli, bir ablam spor öğretmeni, bir de abim var. O da spor yapıyor. Annem ve babam ikisi de çalışmıyor. Profesyonel olunca benim kazandığım parayla geçinmelerini istemiştim ve bunu gerçekleştirdim.

Kazakistan’da 7 yıl yaşadım. Türkiye’ye geldiğimde 7 yaşındaydım. Cumbul’da köyde yaşıyorduk. Kuzenlerimle geçirdiğim hoş vakitleri hatırlıyorum. Orada daha çok kar/kış gördük. Kazakistan’ı düşününce kar geliyor aklıma. Hoş bir ortamdı. Köy ortamını herkesin görmesi gerektiğini düşünüyorum. Kuzenlerimizle, amcamla, dayımla tarlaya giderdik. Ahırımız ve ineklerimiz vardı, onlarla ilgilenirdik.

Babam birinci olarak 2000 yılında Türkiye’ye gelmiş. Ben o vakit dünyada yokmuşum. 10 yıl geçtikten sonra tekrar gelmiş. Buraya iş bulup çalışmak için gelmişti. Babamın mesleği aşçılık. Kazakistan’da restoranımız vardı. Lakin babam Türkiye’de pek iş bulamadı ve boyacılığa başladı. Ben profesyonel olduktan sonra ise artık çalışmıyor. Ailece Türkiye vatandaşı olduk ve onlar da Türkiye’de yaşıyor.

Dediğim üzere, 7 yaşına kadar Kazakistan’daydım ve o vakitler topla hiç alâkam yoktu. Fakat buraya geldikten sonra sınıf arkadaşlarımla çabucak top oynamaya başladık. Okulda Nevrak Apaydın isminde bir öğretmenim vardı. Sınıf öğretmenimdi. Beni çok beğendi ve “Seni bir kulübe yazdıralım. Tanıdığım bir antrenör var, seni ona götürelim” dedi. Bir vücut öğretmenimiz vardı; Mesut Karadeniz. O da Kültürspor’un sahibi olan Ceyhun Kurtlar’la arkadaştı. Beni oraya önerdi. Kayıt için babamla birlikte gitmiştim. Maddi durumumuz iyi değildi. Kayıt parası istenince, babam, “Bunu veremeyiz” dedi ve geri dönmeye karar verdik. Sonra Ceyhun Hocam bana, “Gel seni bir deneyelim; bakalım nasılsın?” dedi. Denedikten sonra başladım. O yıl çok iyi geçti. Okul ekibinde oynuyordum. Sonra Ceyhun Kurtlar’ın, Altınordu scout takımında olduğunu öğrendim. Beni Altınordu’ya önerdi. Üç defa denenmeye gittim. Birincisinde gitmek istemiyordum zira biz Bursa’da yaşıyorduk ve İzmir çok uzaktaydı. Üçüncü sefer gittiğimde, “Burada kalacaksın” dediler. Ben yeniden gözüm yaşlı annemlere bakıyordum. Babam bütün gece düşündü ve sabah bana, “Gel konutumuza gidelim. Burada olmaz” dedi. Ben de, “Yok baba burada kalmak istiyorum” karşılığını verdim ve Altınordu serüvenim bu türlü başladı.

Birinci sınıfı Kazakistan’da okudum. Sonra Türkiye’ye geldim ve ikinci sınıftan devam ettim. O devirde hiç Türkçem yoktu. Rusça konuşuyordum. Artık Rusçam çok geriledi. Anlıyorum lakin konuşmayı unutmuşum. İlkokulu Bursa’da Ayşe Müzeyyen İlkokulu’nda okudum. 5, 6 ve 7’yi farklı okullarda okudum, zira devreye futbol girmişti. Lisede ise mecburen açığa geçmek zorunda kaldım. Zira çift idman yapıyorduk. Benim için çok daha iyi oldu. Zira çift idmanda kendimi çok geliştirdim. Kulübün de verdiği eğitimler vardı. Bilhassa lisan eğitimleri beni çok geliştirdi. Lakin açıktan devam ederken tekrar okulu asmadım. Girdiğim imtihanlardan tam puan aldım. Şu an açık lisedeyim. Üniversitede de okumak istiyorum. Spor üzerine okuyacağım inşallah.

Dediğim üzere, birinci gittiğimde 11 yaşındaydım. Ekip arkadaşlarım, hocalarım olsun çok farklı bir ortamdı benim için. Türkçeyi öğrenmiştim lakin çok toplumsal biri değildim. Oraya gidince arkadaşlık gördüm. Daha çok olgunlaştım. Orada verilen eğitim apayrıydı. Okul masraflarımız, tüm gereksinimlerimiz karşılanıyordu. Benimle birlikte yeni bir hoca gelmişti. Yeni olduğu ve eskileri tanımadığı için beni kaptan yapmıştı. Kaptan olunca da öz inancım büsbütün arttı. Kendimi kulübe daha fazla ilişkin hissettim. Böylelikle yıllarım daha rahat geçti. Bütün hocalarımın kelamını dinlerim. Çalışmayı çok sevdiğim için ne denirse yapmaya çalışırım. Beslenme olsun, dinlenme olsun, ne denirse yaparım. Okuldaki muvaffakiyetim da buradan geliyor. Notlarım 90’ın üzerinde. 

Bana birinci profesyonel olacaksın dendiğinde çok heyecanlanmıştım. Babam aramış ve “Salı günü gidiyoruz. Profesyonel mukavele imzalayacağız” demişti. Alışılmış çok heyecanlıydım. Lakin büyükler vardı benden evvel. Ekipte oynayamam diye düşünüyordum. Enes Sığırcı abim vardı, beşinci idmanda sakatlık yaşadı. Makus bir sakatlıktı. Sonra hoca hazırlık maçlarında beni değerlendirmeye başladı. İsteklerini yapabildiğim için bana karşı itimadı oluştu, daha çok baht vermeye başladı. Böylelikle karşılıklı bir inanç alakası içinde daha rahat oynuyordum. Yanılgı yapsam da Hüseyin Eroğlu Hocam ardımda oldu. Onun verdiği inançla kendimi geliştirdim. Yalnızca idman yapıp maç oynamasaydım bu kadar gelişeceğimi düşünmüyorum.

Ben arkadaşlarımı her vakit izledim. Bakıyordum onlara. Davranışları bana ders oluyordu. “Gitmesek mi, yapmasak mı?” diyorlardı. Daima bir isyan vardı. Ben elimden geleni yapmaya çalıştım. Bana ne denirse onu yaptım. Ders varsa derse girdim. Hiçbir isyanım olmadı. Öbür arkadaşlarımın kaybetme nedeni budur bence. Çok imkân vardı lakin onlar bunu yanlış kıymetlendirdi. Ben 5-6 yıl Altınordu’da oynadım. Verilen imkânlar hiçbir yerde yok. Arkadaşlarım, “Biz daha fazla gezelim. Daha fazla tozalım” dedikleri için; bu türlü bir baş yapısında oldukları için başaramadı.

Evet muhakkak. Ailemde gördüğüm birtakım maddi hadiseler vardı. Bunu ben değiştirmek istedim. Bu durum bana sorumluluk yükledi. Hayatımızın değişmesini istedim. “Böyle imkânlar gelmiş ayağıma, neden değerlendirmiyorum?” dedim kendi kendime… Değerini bildim.

Onların gidişi şu an ben ve benim arkadaşlarıma çok daha öz itimat vermiştir. Zira onlardan evvel Avrupa’ya gidip de muvaffakiyet yakalayan pek yoktu. Onların gidişi bende şöyle bir his uyandırdı. Dedim ki, “Onlar yapıyor. Tıpkı yerde eğitim aldık. Ben neden yapamayayım?” Bu sefer ekstra çalışmaya başladım. Çağlar ağabeyi gördüm, Cengiz ağabeyi de gördüm. Onların top toplayıcısıydım. Onların maçında top topladım. Nereden, nasıl gittiklerini hatırlıyorum. Onların yolunu izlemek istiyorum. Geldikleri noktalar aşikâr.

Son şampiyon olup da beni bu kadar isteyerek almaları, bana sahiden paha verdiklerini gösteriyor. Bu mevzuda bana inanan, beni isteyen ve güvenen liderimiz ve teknik takımımıza çok teşekkür ediyorum. Çok farklı bir takım var. Bu sene iyi başlayamamış olabilir fakat tüm ekiplerde bu türlü şeyler yaşanabiliyor. Daha sonra kesinlikle toparlanacağız. Cengiz Ünder de benim üzere Altınordu’dan tıpkı adımı atarak Roma’ya gitmişti. Ben de bu türlü bir yolu gördüğüm ve Başakşehir’i de yıllardır takip ettiğim için karar vermekte zorlanmadım. Başakşehir’i çok başarılı buluyorum. Bu yüzden buraya gelmeyi tercih ettim. Bana paha verdiklerini hissettim. Daha yolun çok başındayım. Geliştirebileceğim çok istikametim var. Başakşehir’de forma giyip, daha sonra A Ulusal Grup’ta gayemi tamamlamak istiyorum.

Fizik konusu futbolda çok kıymetli. Savunma oyuncusu için daha da kıymetli. Ben Başakşehir’e geldim. Oradaki performans antrenörü ve diyetisyenle de konuşuyorum bu mevzuyu. Özel bir program hazırlattım. Altınordu’da da ekstra çalışıyordum. Bu sene benim için daha farklı olacak. Bu yola girdim artık. Başladım bu profesyonelliğe. O yüzden bütün hususlarda hocalarıma sordum. Stoper oyuncusuyum ve güce gereksinimim var.

İdmanlarda kendimi çok iyi gösterip, formayı almak istiyorum. Bir yıl, en fazla iki yılda Avrupa’ya gitmek istiyorum. Başakşehir bu sene Şampiyonlar Ligi’nde zati. Tam bir futbol arenası. Orada forma giyersem en iyi performansımı sergilemek istiyorum. Her şey iyi giderse bir yılda Avrupa’nın yolunu tutmak istiyorum.

Muhteşem Lig çok farklı… Geçen dönem TFF 1. Lig’deydim lakin burası değişik. Olağan ki çok heyecanlıyım. Başakşehir’de çok daha gelişeceğimi düşünüyorum. Egzersizlere daha çok kendimi vereceğim. Harika Lig nitekim değişik. Büyük yıldızlara karşı oynayacağım. Bunun üstesinden geleceğime inanıyorum. Bana verilen misyonu her vakit lâyıkıyla yapmaya çalıştım. Hocalarımın verdiği misyonları yaparsam, bu işin altından kalkabilirim.

Birinci evvel herkesin beğendiği lig olan Premier Lig’de katiyetle forma giymek istiyorum. Lakin onun dışında her vakit takip ettiğim bir grup olan Real Madrid’de oynamayı çok isterim. İspanya Ligi’ni yakından takip ediyorum. Özel olarak İspanyolca çalışıyorum. İngilizcem zati var. Çok iyi olmasa da Rusçam var. Biraz Almanca biliyorum. Bunlara daima çalışıyorum. Gidince yabancılık çekmemek için çok çalışıyorum. Yurt dışına çok çıktım. Orada beşerlerle daima kendi lisanlarıyla konuşmaya çalışıyorum. İspanyolca, İngilizce, Almanca konuşuyorum insanlarla…

Kendimi korumak için yalnızca bu işin içinde yıllardır çalışan insanların dediklerini dinliyorum. Görüyor herkes. Sizin de gördüğünüz üzere çok yetenekli olup kaybolan insanları görüyorlar. Yetenekli olup üst çıkan insanları da görüyorlar. Onların verdiği tavsiyeleri dinleyerek adım atıyorum. Her şeyin farkındayım. Gerek gördüklerim, gerek benimle konuşan ağabeylerim, hocalarım; herkesin verdiği tavsiyenin ortak noktası var. Çok çalışıp, profesyonelce yaşamak gerekiyor. Onun dışında her şeyden uzak durmak gerekiyor.

Türk Bayrağını taşımak ve temsil etmek çok gurur verici. Birinci gittiğim Romanya kampında maça birinci on birde çıkmıştım. İstiklal Marşı okunurken tüylerim diken diken olmuştu. O vakit hissetmiştim her şeyin çok farklı olduğunu. Ondan evvel arkadaşlarım gidiyordu Ulusal Takımlara… Ben de çok gitmek istiyor ve çalışıyordum. Biliyordum bir gün gideceğimi. Türk Ulusal Ekibi’nde oynamak çok farklı. O bayrağı temsil etmek çok farklı. Yurt dışında birçok maç oynadık. Orada ülkemizi çok iyi temsil ettiğimizi düşünüyorum. Ülkeye dönünce çok farklı oluyor her şey. Gurur verici bunlar…

Ben Türküm. Zati seçimimi yaptım. Teklif gelse de Türkiye’de olacağım. A Ulusal Grup’ta çok başarılı bir takım var. Ben de bu grubun içinde olmak istiyorum. 2002 yılında dünya üçüncüsü olan Türkiye ekibi vardı. Oradan beri en iyi durumunu yakaladı Türkiye… EURO 2020’ye gideceğiz aslında. Ben de bu türlü tertiplere katılıp, büyük muvaffakiyetler elde etmek istiyorum.

Artık yanlış anlaşılmasın lakin Başakşehir’e gelmeden evvel de Alexandru Epureanu’yu izliyordum. Oyun kuran bir oyuncu. Benim de oyun tarzım o denli. Yurt dışında ise Barcelona’da Clement Lenglet var. Benim üzere oyun kuruyor o da. Onu da kendime örnek alıyorum. Onun dışında Virgil van Dijk ve Sergio Ramos var. Onların çalışmalarını izliyorum. Ramos’un çalışırken çok görüntüsünü gördüm. Onların profesyonelliğini örnek alıyorum. Böylelikle başarabileceğime inanıyorum.

Saha içinde bir stoper olarak agresifliğimin daha düşük olduğunu düşünüyorum. Stoperin agresif olması gerekiyor. Bunu geliştirebilirim mesela. Kişiliğim sâkin olduğu için alanda da sâkin kaldım. Lakin profesyonel olunca bunun bu türlü olmaması gerektiğini öğrendim. Saha içinde işim için her şeyi yapmam gerekiyor. Geliştirebileceğim çok tarafım var. Her vakit çabuklukta, oyun kurmada daha iyi olabilirim. Çalışmanın sonu yok.

18 yaşından küçük olduğum için karantina boyunca evdeydim. Konutta bir fitness salonum vardı. Orada çalıştım. Sonra ligler başlayınca pek eksik kaldığımı düşünmedim. Yeterli çalıştım. Geri dönüşüm nitekim iyi oldu. Çok iyi performans gösterdim aslında dönünce…

Boş vakitlerimde kitap okumayı severim. En son Stefan Zweig’in Satranç kitabını okudum. Onun dışında yapmayı sevdiğim şey dizi izlemek. Yabancı dizileri izliyorum. İngilizce, İspanyolca izliyorum.

Şöyle bir taktiğim var… Birinci izlediğim bir sineması İngilizce özgünü ve Türkçe altyazıyla izliyorum. Sonra tekrarlayıp, İngilizce sesli, İngilizce altyazılı izliyorum. Sonra yalnızca İngilizce sesli izliyorum. Üç defa izliyorum. Aklıma giriyor bütün cümleler ve kalıplar. Beni daha çok geliştirdiğini düşünüyorum. Fobilerime gelirsek yükseklik kaygım var. Bir de bazen karanlıktan korkuyorum.

Şu an tesiste kalıyorum. Bu biçimde daha tertipli bir hayata ulaşacağımı düşünüyorum.